ҶАВОНОН ЗИДДИ ЭКСТРЕМИЗМ ВА ТЕРРОРИЗМ

Рушди ҷомеаи ҷаҳонӣ нишон медиҳад, ки ҳар давраи таърихӣ дорои мушкилоти хоси худ мебошад. Интиҳои асри 20 ва даҳсолаҳои аввали асри 21 нишон медиҳанд, ки мушкилоти асосии ин фосилаи таърихӣ экстремизм ва терроризм аст. Имрӯз ин равандҳо ваҳшонияти инсониро нишон дода, арзиши инсон ва дигар муқаддасотро аз байн бурдаанд. Соҳибихтиёрӣ, сохти конститутсионӣ, волоияти қонун ва арзиши олӣ доштани ҳуқуқу озодиҳои инсонро аз байн бурда, ҳазорон нафар одамони бегуноҳро ба қатл расонидаанд. Экстремизм андеша, фикр, тарғибот ва ғояест, ки дар мафкураи инсон ҳисси бадбинӣ, хашму ғазаб, нафрат, кинаву адоват, душманӣ, ваҳшоният ва харобкориро ҷой дода, ӯро аз андешаи солим дур месозад ва идоранашаванда мегардонад, ки дар натиҷа ба амали террористӣ даст мезанад. Имрӯз гурӯҳҳои махсуси ташкилшудаи тарғиботӣ ҳам ба таври озод ва ҳам дар расонаҳои интернетӣ андешаҳои экстремистии худро паҳн намуда, ба рӯҳия ва мафкураи инсонҳо, махсусан ҷавонон таъсир расонида, онҳоро ба амалҳои террористию экстремистӣ ҷалб менамоянд.

Мо, ҷавонон бояд дар хотир дошта бошем, ки мушкилоти азимтарине, ки то имрӯз роҳи ҳалли пурраи он дарёфт нагардидааст ва дар ҷаҳони муосир, новобаста аз пешрафти илму технология боқӣ мондааст, ин мушкилоти мафкуравӣ мебошад. Роҳи ҳалли ин мушкилот содаву осон нест. Агар мо таърихи миллати худро гирем, фарзандони донишманду соҳибхирад ва дурандешу фозили миллат, ки дар роҳи ҳалли ин мушкилот кӯшишҳо кардаанд ва мафкураи халқро тағйир додан хостаанд, ҳамеша ба туҳмату буҳтон гирифтор шуда, сангсор гардидаанд ва куфр хонда шудаанд. Яке аз сабабҳои асосии пайдоиши низоъҳои мазҳабию динӣ, пайдоиши гурӯҳҳои террористию экстремистӣ ва дар ин замина ба майдони ҷанг табдил додани давлатҳо маҳз ҳамин мушкилот мебошад. Як сабаби сар задани ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ ҳам дар кишвари мо солҳои аввали соҳибистиқлолӣ ҳамин мушкилот буд.

Имрӯз гурӯҳҳои махсуси манфиатдор ҷаҳонбинӣ, сатҳи фаҳмишу дониши сиёсӣ, психология, эътиқоди динӣ ва мафкураи моро меомӯзанд ва аз нуқтаҳои заифи мафкуравии мо сӯистифода карда, моро ба гурӯҳҳо табдил дода, миёни мо низоъ, бадбинӣ ва кинаю адоватро барангехта, мақсадҳои худро амалӣ менамоянд. Бо дарназардошти ин масъала мо ҷавонон бояд таҳлилгари ҷиддии сиёсию равонӣ ва мафкуравию идеологӣ бошем. Натиҷаҳои ҷанги щаҳрвандӣ дар кишвари мо, пайдоиши гурӯҳҳои террористии “Ал–Қоида”, “Толибон”, “Давлати исломӣ”, ташкили ҷангҳои манфиатхоҳӣ дар Ироқ ва Либия нишон медиҳанд, ки гурӯҳҳо ва давлатҳои алоҳидаи манфиатдор аз мафкураи хурофотпарастона, ҷаҳонбинии пасти давлатдорӣ, эътиқоди динӣ ва дигар нуқтаҳои заифи мафкуравии шаҳрвандони давлатҳо сӯистифода карда, давлатҳои онҳоро ба майдони ҷанг табдил медиҳанд. Мо, ҷавонон бояд фаромӯш насозем, ки ягон гурӯҳи террористию экстремистӣ дар заминаи хушку холӣ ба вуҷуд намеояд. Ҳамаи гурӯҳои террористию экстремистӣ ташкилшуда мебошанд. Онҳо маблағгузорӣ шуда, бо лавозимоти зарурӣ, яроқу аслиҳа таъмин мегарданд ва пуштибонӣ меёбанд. Ин омил дар асри 21 яке аз роҳҳои дар амал татбиқ намудани ҳадафҳои стратегии давлатҳои алоҳида ва гурӯҳҳои махсус маҳсуб меёбад. Бо дарназардошти ин раванд мо, ҷавонон бояд аз ҷиҳати сиёсию равонӣ ва идеологию эътиқоди динӣ устувор ва таъсирнопазир бошем, фирефтаву зудбовар нашавем. Ҳушёру зирак бошем ва мафкураи илмӣ – таҳлилӣ дошта бошем.

Тавре, ки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба ҷавонон муроҷиат карда мегӯянд: “Ҷавонони далеру ғаюри кишвар бояд бо эҳсоси амиқи ватандӯстӣ ва масъулиятшиносӣ ба давлату Ватани хеш содиқ бошанд, зарари бегонапарастӣ ва фиребу найранги созмонҳои террористиву ифротгаро, бахусус амалҳои фоҷиабори онҳоро хуб фаҳманд, дар ғафлат намонанд, зиракии сиёсиро аз даст надиҳанд ва ҳимояи Ватанро аз таҳдиди хатарҳои муосир вазифаи ҷонии худ қарор диҳанд. Муборизаи мо ба муқобили экстремизму терроризми байналмилалӣ дар асл мубориза барои ҳифзи давлат, истиқлолият, фарҳангу забон, арзишҳои миллӣ ва зиндагии озоду осудаи халқамон мебошад”.

Раёсати кадрҳо, коргузорӣ

ва корҳои махсуси Академия