ТЕРРОРИЗМ — ПАДИДАИ ХАТАРЗОИ ЗАМОН

Имрӯз терроризм ва экстремизм ҳамчун вабои аср ба амнияти ҷаҳон ва ҳар як сокини сайёра таҳдид карда, барои башарият хатари на камтар аз силоҳи ядроиро ба миён овардааст.

Эмомалӣ Раҳмон

Истилоҳи “террор” ё “терроризм” (аз калимаи лотинии “tеrrоr”) буда, маънои тарсонидан, ваҳмангезӣ ва даҳшатафканро дорад. Терроризм ва ифротгароӣ яке аз зуҳуроти номатлуб дар замони имрӯза ба шумор меравад, зеро он боиси ба миён омадани оқибатҳои нохуш — таҳдид ё истифодаи зӯроварӣ, расонидани зарари вазнин, бенизомӣ, тағйири сохти конститутсионӣ, ғасби ҳокимият ва аз худ кардани ваколатҳои он, барангехтани низои миллӣ, иҷтимоӣ ва динӣ мебошад. Ин зуҳурот барои ҷомеаи муосир сахт ташвишовар аст. Коршиносон навъҳои гуногуни терроризм ва экстремизм, аз қабили терроризми сиёсӣ, динӣ, экологӣ, зиддиҷаҳонишавӣ, фарҳангӣ, ахлоқӣ, миллатгароӣ, ҷиноӣ, технологӣ, биологӣ, кибернетикӣ ва ғ. муайян кардаанд.

Терроризм — ин содир намудани амалҳое мебошанд, ки ба одамон хатари марг ба миён меоварад, бартараф намудани рақибони сиёсӣ, вайрон кардани бехатарии ҷамъиятӣ ва халалдор намудани амнияти миллӣ, тарсонидани аҳолӣ ё расонидани таъсир барои аз тарафи ҳокимият қабул кардани қарорҳо мебошад. Онҳо мехоҳанд бо ҳар роҳу восита ақоиди зишти худро ба дигарон, хусусан бо истифода аз ҷавонони худноогоҳу хештенношинос, талқин ва таҳмил намоянд.

Террористон мехоҳанд мақсади худро бо роҳи зӯроварӣ, куштор, тарсу ваҳм амалӣ созанд. Амалҳои террористӣ – бевосита бо содир намудани ҷинояти дорои хислати террористӣ дошта, монанди таркиш, садама, истифодаи силаҳҳои ядроӣ, химиявӣ ва биологӣ, содир намудани дигар амалҳое, ки боиси хавфи ҳалокати одамон аст, содир карда мешавад.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Иҷлосияи 70-уми Маҷмаи умумии Созмони Милали Муттаҳид аз афзоиши амалҳои террористӣ ва дигар масоили глобалӣ изҳори нигаронӣ намуда, ҷомеаи ҷаҳониро ба вокуниши дастаҷамъона ва фарогир даъват намуданд. Ҳамзамон, Сардори давлат, аз миқёс ва хусусияти ҷаҳонӣ доштани таҳдидҳое, ки онҳоро терроризм, гардиши ғайриқонунии маводи мухаддир ва ҷинояткории муташаккил ба миён меоранд, изҳори нигаронӣ карда, мубориза бо терроризми байналмилалӣ ва ифротгароиро вазифаи аввалиндараҷа номиданд.

Хулоса, имрӯз терроризм ва экстремизм ҳамчун вабои аср ба амнияти ҷаҳон ва ба ҳар як сокини сайёра таҳдид карда, барои башарият хатари на камтар аз силоҳи ядроиро ба миён овардааст ва читавре, ки Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таъкид менамоянд: “Терроризм ва ифротгароӣ дин, мазҳаб ва миллат надорад” ва набояд фирефтаи он гашт. Сулҳи мо нодиртарин ва қиматтарин неъмат, деринтизортарин орзую ормон ва пурарзиштарин дастоварди миллӣ ва падидаи сиёсӣ буда, мо бояд онро чун гавҳараки чашм ҳифз кунем ва ҳама дар муқовимат ба афкори террористию экстремистӣ муборизаи оштинопазир барем.

Муҳаммадиршод АТОЕВ,

муаллими калони кафедраи илмҳои табиатшиносӣ ва риёзии Академия